Matka, mama, mateńka… Rola matki w życiu człowieka

Matka to w życiu człowieka ktoś szczególny. Matka zawsze pozostaje dla nas widzialną i bliską piastunką tajemnicy życia. W okresie dziecięctwa człowiek nie może obyć się bez matki. Gdy tylko zabraknie jej w domu, nic nie może pocieszyć szczególnie małego dziecka, nawet wysiłki ojca. Każda kobieta posiada w sobie tę szczególną zdolność, dzięki której zjednuje zaufanie i potrafi roztoczyć ciepłą, bezpieczną atmosferę wokół małego dziecka. Natura tak cudownie obdarzyła kobiety, że w rodząc dziecko zachodzi w nich taka zmiana jaką trudno uzyskać przez jakąkolwiek wiedzę z książek, ćwiczenie się czy formowanie. Dlatego też wielka godność matek wypływa również z ich naturalnych predyspozycji i umiejętności, którymi są obdarzane przez naturę.

 

Mój ojciec ze swoją mamą - 1915 r.

Bycie matką to najpiękniejsze co może przydarzyć się w życiu kobiety. Wiąże się tym także wielki trud i odpowiedzialność za nowe życie, za nowo narodzonego człowieka. Dlatego należy jak najczęściej wyrażać matce wdzięczność i uznanie. Przecież jest ku temu wiele powodów.

Mama mojej mamy z synami - ok. 1917 r.

 Oto niektóre z nich:

- Matka dba o zaspokojenie potrzeb dziecka. Dostarcza mu pokarm i ubranie. Kształtuje życie psychiczne i emocjonalne małego człowieka. Przekazuje informacje o otaczającej go rzeczywistości. Robi to wszystko w atmosferze miłości i wyrozumiałości dla błędów dziecka. Jest pierwszą nauczycielką.

- Przede wszystkim matki tworzą klimat uczuciowy w rodzinie; atmosferę, aby każdy jej członek miał możność wyrażania swoich uczuć. Matki mają zdolności magiczne: ich dotknięcia i pocałunki potrafią uleczyć wszelkie rany dziecka - zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Okazując dziecku swą czułość dostarczają mu niezbędnych dla rozwoju bodźców fizycznych i psychicznych, uczą, jak okazywać swoje uczucia. Prawidłowo okazywana przez matkę czułość matki jest szkołą miłości. Jako dorośli już ludzie pamiętamy łagodność matki. Bez delikatności jaką posiadają matki człowiek nie mógłby wykształcić w sobie tej szczególnej wrażliwości jaka jest potrzebna w kontaktach z ludźmi. Niektórzy niekiedy być może czuli się osaczeni zbytnią troską dyktowaną głębokim przeżywaniem przez matki naszych problemów, naszego losu, ale właśnie takie są matki. Ojcowie będąc mężczyznami nie nadają się jednak przeważnie w takim stopniu jak matki, do skupienia uwagi i współodczuwania z drugim człowiekiem, nie zauważają też często tego, co kobiety, bardziej przeznaczone do funkcjonowania w świecie osób, potrafią dostrzec w sposób sobie tylko właściwy. Kobiety potrafią bardziej wyczulić na więzi osobowe. Zdolne są do niebywałej czułości i pracowitości. Podstawami zaś jakiejkolwiek więzi międzyludzkiej jest właśnie obecność, pracowitość i czułość. Tego wszystkiego uczą nas właśnie matki, widzimy ich codzienne żmudne zajęcia, troskliwość i odczuwamy ich serdeczne uczucia.

- Mamy przebaczą dzieciom wszystko. Ich miłość jest niemal bezwarunkowa i zawsze poszukują usprawiedliwienia błędnych poczynań swych dzieci.

- Mamy zawsze wspierają nas w marzeniach i aspiracjach, nawet wtedy, gdy nikt więcej już w nas nie wierzy. Wsparcie matki w trudnych sytuacjach życiowych daje poczucie bezpieczeństwa, akceptacji, dodaje wiary we własne siły.

- Miłość matki jest zawsze ofiarna. To właśnie matka umie poświęcić bardzo wiele z siebie, żeby dziecku żyło się lepiej. Trzeba przyznać, że w naszym życiu nie spotykamy zbyt wielu ludzi zdolnych do takich ofiar dla naszego dobra.

- Jeszcze w dzieciństwie matka wyznaczała nam pewne granice i to uczyniło nas lepszymi. Nieraz nie zawsze podobały się nam jej decyzje np. zabraniała przebywanie w towarzystwie pewnych kolegów czy koleżanek żeby uchronić nas przed nieprzyjemnościami lub zabraniała uczestniczyć w niektórych imprezach. Przyjrzyjmy się teraz swoim kolegom czy koleżankom, którymi matki nie opiekowały się tak bardzo.

- To właśnie matki nauczyły nas być dorosłymi ludźmi. Jest to ich oczywista rola, ale bez tego było by nam niezwykle trudno przeżyć we współczesnym świecie. Możliwe, że niezbyt podobało się, kiedy mama zmuszała nas do odrabiania zadań domowych, ale tak właśnie uczyliśmy się odpowiedzialności i poważnego traktowania naszych obowiązków.

Moja mama ze mną (trzymam mnie na rękach) i braćmi - 1954 r.

 

Matka - osoba niezwykle ważna (jeśli nie najważniejsza) w życiu każdego człowieka i to bez względu na wiek – czy się ma 2 miesiące, 2 czy 20 lat. To ona mówi nam co dobre, a co złe, wskazuje nam właściwą drogę, pragnie dać nam wszystko co najlepsze i najbardziej wartościowe.

Dla każdego z nas matka jest przede wszystkim tą osobą, która nas zrodziła. Jest też jedyną taką osobą w naszym życiu. Więź między rodzicielką a dzieckiem jest jedną z najsilniejszych jakie zna świat. Zresztą nikomu z nas nie trzeba tłumaczyć ogromu niebywałej godności naszej matki jaką niesie ze sobą fakt otrzymania od niej życia. Czujemy, że nasza więź z matką nie ma sobie równej.

Bycie matką w sensie zrodzenia osoby ludzkiej, przydaje właściwą kobiecie godność, jako zdolnej i przeznaczonej do bezpośredniego przekazywania życia.

Pamiętajmy, że tylko kobieta jest zdolna rodzić nowe istoty ludzkie i jako taka jest naznaczona szczególną godnością. Dla każdej matki powinniśmy zachować wielki szacunek, szczególnie zaś dla tych, które szczycą się pozytywnym wychowaniem swoich dzieci. 

Moje dzieci ze mną - 1989 r.

 

To mówię sławni ludzie o matkach:

„Mistrzowie kształtują uczniów, matki tworzą ludzi” – Zygmunt Krasiński

„Żadna mądrość, której możemy nauczyć się na ziemi, nie da nam tego, co słowa i spojrzenie matki”- Wilhelm Rabe

Kim jest matka i jakie obowiązki niesie jej życie pisze ks. M. Maliński („Modlitwa na każdy dzień” s. 204), który jako duchowny czyni odniesienie do Matki Bożej. Opisuje on rolę każdej matki w sposób bardzo trafny: 

„W Niej składamy hołd tym kobietom, które część swojego życia oddały drugiemu człowiekowi: ciągi nieprzespanych nocy, dnie wypełnione gotowaniem kaszek i podgrzewaniem mleka, praniem pieluszek, drżeniem o każdy kaszel i każdy skok temperatury; w bezustannym zalataniu, żeby ze wszystkim zdążyć; potem troską o każdy samodzielny krok małego człowieka, który zaczyna nieporadnie wchodzić w życie – mając w perspektywie samotność. W Niej oddajemy hołd kobietom, które słowu „kocham” nadały najpełniejszy kształt.”